Wat is dat nou armoede? Het is toch vaak een oprechte vraag, want als je het niet kent, nou ja, dan ken je het dus niet. En dat is natuurlijk heel fijn. Heel vaak gaan de gesprekken erover. En daar nemen we echt wel de tijd voor. We snappen namelijk best dat het een onbekend begrip is. Armoede is toch van Afrika? Of Polen? Maar hier? Niet iedereen ziet het om zich heen. Dat komt niet omdat je de afspraak met de opticien vergeten bent, maar je ziet het niet omdat armoede in ons land zo goed verborgen kan worden gehouden. Dat heet schaamte. En dat is een heel naar gevoel.
Wij kunnen niet anders dan onze oren gespitst houden en doorvragen en mensen het gevoel geven dat ze welkom zijn. Dan praten ze misschien niet vandaag, maar dan komt het volgende week wel of volgende maand. We moeten vaak ook eerst wat meer stappen van onze kant zetten. De eerste boodschappen ronde, het eerste bakje koffie of de eerste nieuwe garderobe uit de kledingbank, leiden niet direct al tot vertrouwen en algehele openheid.
Mevrouw is alleenstaande moeder en heeft een jonge puber zoon. Hij is gek op knutselen en gek op zijn moeder. Na veel en lang nadenken mag ik haar opbellen. “We redden het niet. We hebben maar 50 euro in de week en daar moet ik alles van doen. Het gaat niet meer. Er kan niets vanaf. Een snoepje voor mijn zoon kan ik al niet betalen.” Ik vertel moeder van de boodschappen iedere maand en dat het ook bij haar thuis kan worden gebracht. “Ja graag, want ik heb geen vervoer en ik woon echt te ver weg.” De eerste boodschappen ronde komt eraan en onze vrijwilligers nemen op hun ronde haar boodschappen mee.
Een dag later een berichtje: “Wat een mooie boodschappen! Mijn zoon heeft de tas doorgespit en hij kon het beloofde snoep niet vinden. Niet erg hoor, ik wil ook niet teveel vragen en anderen hebben het natuurlijk ook nodig.” In alle drukte zijn we het snoep vergeten. Als ik het verhaal doe bij onze Oma (de oudste vrijwilligster) die de snoepafdeling voor alle kinderen onder haar vleugels heeft genomen, dan kijkt ze me verdrietig aan. “Had dat nou gezegd!” Sorry oma, vergeten. En eigenlijk blijkt dan weer dat we niets kunnen vergeten! De allerkleinste dingen zijn zo ontzettend belangrijk. En natuurlijk heeft oma het goedgemaakt. De volgende keer ging er extra veel snoep in de tas!
Na de Sinterklaas en Kerst cadeaus en pakketten en nog wat gesprekjes verder, lijkt er een basis van vertrouwen te zijn. De dag voor de boodschappen uitgifte krijg ik een berichtje van moeder. “Ik schaam me diep, maar ik ben volgende week jarig. Zouden jullie een fles drinken hebben voor mij en mijn zoon? Dan kunnen we het toch nog een beetje vieren.” Als moeder, breekt mijn hart. Dit is toch wel heel naar.
Ik bespreek het met een vrijwilligster en samen duiken we in onze cadeaukast. Een tweede vrijwilligster komt erbij en die weet nog wel wat leuks. Uiteindelijk gaat er in haar boodschappentas natuurlijk de gevraagde fles drinken, maar ook wat lekkere hapjes die we deze keer uitgaven en een zak chips zal ook wel welkom zal zijn. En dan een leuk cadeau, leuk versierd in folie met strikken en versieringen en van alles. En voor haar zon een cadeau, al ingepakt, wat hij op de dag zelf aan zijn moeder kan geven.
Wij hopen dat we toch hebben kunnen bijdragen aan een gezellige verjaardag. Zonder het vertrouwen van haar kant, hadden wij dit nooit kunnen doen.
Anita