Als men vroeger niet voldoende had om rond te komen leefde men in ‘arren moede’, wat betekent ‘ten einde raad’ of ‘vertoornd’. Uit onze ervaring zien we veel mensen die leven in armoede en inderdaad ten einde raad zijn en soms ook boos op de wereld, wantrouwig en iedere uitgestoken hand betwijfelen. Wij horen vaak opmerkingen van mensen die leven in armoede, die hun situatie hebben aanvaard en berusten in een leven in armoede. ‘Er zal toch nooit iets veranderen.’
Mijn oma, geboren in een Rotterdams gezin van 11 kinderen, kende armoede van jongs af aan. Ze had de oorlog meegemaakt, de hongerwinter. Ze kreeg het later heus wel wat beter en zeker toen haar kinderen wat ouder waren, maar ‘arren moede’ is ze nooit kwijt geraakt. Oude verhalen en opmerkingen bleven door het huis weerklinken. Ik groeide op bij mijn oma en als ik iets vroeg wat volgens haar niet hoorde bij ‘ons soort mensen’, dan hoorde ik: ‘Jij denkt zeker dat je op Soestdijk geboren bent?’
Onze stichting probeert niet alleen armoede te verzachten, maar wij willen juist mensen een leuke ervaring bieden. Zo zorgen we voor een gezellig kleding-shop-ervaring in onze kledingbank ‘ ’t gebruukt klaaierhoes’ en willen we daar nog veel meer gezellige ‘make-over’ ervaring aan toe gaan voegen. We hebben voor gezinnen leuke uitjes kunnen regelen. En willen onze boodschappen uitgifte steeds verbeteren, waardoor er nu bijvoorbeeld gekozen kan worden uit producten. We hebben een cadeau kast, zodat een kind of volwassenen, iets kan uitkiezen als ze jarig zijn of op verjaardagsfeest zijn uitgenodigd. Alles om een rijkere ervaring aan te bieden dan men is gewend. Dat doorbreekt ideeën zoals: ‘ons soort mensen’ en ‘er gaat toch niets veranderen’. We willen juist vriendelijkheid en medemenselijkheid voorop laten gaan, omdat er toch al genoeg schaamte is wanneer het over armoede gaat. Gezelligheid en een praatje gaan voorop, niet een stigma.
Deze week had ik een kort gesprek met een anonieme vrouw. Haar gezin heeft te maken met armoede en ziekte. In januari hadden we even contact, maar al snel kreeg ik geen antwoord meer op mijn berichten. De telefoon bleef onbeantwoord. Ik besloot het deze week toch maar weer te proberen. Ik kreeg niet veel meer dan: ‘Het gaat nog veel slechter dan eerder’. En wederom weer niets. Voor mij is het makkelijk. We maken een praatje, mensen vertellen wat er aan de hand is, en we regelen dat ze boodschappen kunnen komen doen bij ons. Dat gesprek hoeft niet lang te duren. Zo simpel! Het is niet zo simpel voor deze dame. ‘Het is de schaamte, weet je’, vertelt ze. ‘Morgen heb ik misschien meer moed, dan kan ik je wel bellen’.
Ik vertel haar dat ik precies weet wat ze bedoelt. En dat ik niet wegloop en dat mijn luisterend oor er is. Verzamel alle moed die je nodig hebt! En als je morgen niet durft te bellen, doe het dan maar overmorgen. Ik heb haar nog niet weer gehoord…..
Anita