De afgelopen tijd was druk, hectisch, ontroerend en verdrietig. Er is veel gebeurd in een paar weken tijd. De uitgifte van boodschappen op onze nieuwe locatie, een rommel- en kleding markt en het opstarten van onze kledingbank. We groeien de pan uit!
Voor het eerst in onze geschiedenis hebben we een rommel- en kledingmarkt georganiseerd. Iedereen was welkom zaterdag 6 april in Ons Noabershoes in Veelerveen. Het was geweldig weer. We hadden een enorme berg kleding in de loop der tijd verzameld. In de paar weken voor de markt was het een komen en gaan geweest van lieve mensen die leuke spullen hadden gedoneerd.
Zaterdagochtend om 11 uur startte het feest. Een hele kluwen mensen stond al voor de deur te wachten om binnengelaten te worden. Ons bestuurslid en marktkoopman van de dag, wachtte ze al op. Met groot enthousiasme werd gezocht en gevonden. Onze marktkoopman wist ook nog een te enthousiasteling te vangen die was vergeten af te rekenen. Die geloofde niet zo in het goede doel.
Alle opbrengsten waren natuurlijk voor de stichting en het geeft ons weer de mogelijkheid om mensen die in zwaar financieel weer verkeren, een handje toe te steken. En ook nog wat boodschappen en bruikbare spulletjes. Het was een mooie dag, met een mooie opbrengst voor de stichting!
We beloofden kleine prijsjes en er waren ook kleine prijsjes! Zo kon een ieder bij binnenkomst een tas kopen. Een kleine voor een euro en een grote tas voor 2 euro. Ze mochten tot de rand worden gevuld. Daarnaast zwaaide ik af en toe met de donatiepot. Een ieder die kwam vertellen dat het ‘toch echt niet duur was’, kreeg steevast te horen: “Een donatie mag altijd!”
Armoede doet mij veel en vandaar dat ik me niet schaam om te laten weten dat een donatie altijd welkom is! Niet voldoende geld hebben om rond te komen of om eigen kinderen te eten te geven. Steeds weer bezig zijn om uit de problemen te blijven. De schuldenproblematiek. Soms komt het even langs op het nieuws of in de krant, maar wij ontmoeten de mensen, zien de wanhoop en het verdriet. Wij horen de verhalen.
Vorige week sprak ik een lieve dame, geweldige moeder, die vertelde dat ze overwogen had haar zwangerschap af te breken omdat een kleine toch weer een boel geld kost. Ze kent de verantwoordelijkheden heel goed! Wanneer ze me verdrietig aankijkt en bijna verwacht dat ik er een oordeel over zal hebben, breekt mijn hart. En dan ontvalt mij spontaan: “Vrouw toch! Je weet toch dat je ons hebt! Wij helpen je waar we kunnen hoor.” De tranen rollen haar over de wangen.
En dat is ook de KRACHT van vriendelijkheid!
Anita